BAB 
Bir edebi eserin düzenlenmesinde, konuların ele alınıp işlenmesine göre ayrıldığı bölümlerden en geniş olanı. 

BÂDE 
Üzüm şarabı. Ama tasavvuf edebiyatında aşk anlamındadır. 

BAHR-I TAVÎL 
Vezinli, kafiyeli uzun nesir cümlelerden kurulan Divan edebiyatı nazım türü. Fe’ilatün, mefa’ilün, müstef’ilün gibi cüzler arka arkaya tekrarlanır. Türk edebiyatında çok az kullanılmıştır. 

BALAD 
Üç uzun bir kısa bendden oluşan Batı edebiyatı nazım türü. Uzun bendlerin dize sayısı 6-10 arasında değişir. Kısa bend ise 4-5 dizedir. Bu bend tanrıya, krala, prense ithaf bendidir. Her bendin sonundaki mısra bir tür nakarattır. Masal ve hikaye niteliğindeki bendleri ele alıp işleyen, kısa ve hikayesi olan şiirlerdir. 

BASİTNAME 
Divan edebiyatında yalın Türkçe ile yazılmış gazeller. Bunlara Türkî-i basit gazel de denir. Basitnamelerde Arapça ve Farsça sözcüklerle tamlamalar çok azdır. Örneğin: 

Düşdi bu gönlüm sana hey sevdüğüm
N’ola yakışsan bana hey sevdüğüm 

Çün seve geldi seve gider seni 
Bu gönül önden sona hey sevdüğüm 

Ayruluk derdi bana bir bun durur 
Kim döyer imdi buna hey sevdüğüm 

Turmadım uçmak diler gönlüm kuşı 
Yüce köşkünden yana hey sevdüğüm 

Yüzüni gözler güzel bu uyüzden ay 
Giceler kalur tana hey sevdüğüm 

Ağzını öpmek ana ol kim senün 
Söğme yok yire ana hey sevdüğüm 

Cânı dahi bir kez ana hey sevdüğüm 
Edirneli Nazmi 

BEDΠ
Sözü, kulağa hoş gelecek ve ruha heyecan verecek şekilde güzelleştirme yollarını gösteren bilim. İlm-i bedî de denir. Bu isim altında toplanan sanatlar iki gruba ayrılır:
Sözle ilgili sanatlar (Sanayi-i lafziye): Cinas, iştikak, seci, kalp, tedvir, aks, teddil, tasri, tarsi gibi. 
Anlamla ilgili sanatlar (Sanayi-i mâneviye): İlhan, tevriye, tenasüp, mübalağa, leff ü neşr, tensik, mügalata-i mâneviye, tecahül-i ârif, hüsn-i ta’lil, tezat, istifham, rücu, tekrir, telmin, insal-i mesel, istidrak, tevcih, iktibas gibi. 

BELÂGAT 
Düzgün ve yerinde söz söyleme sanatı. Sözün düzgün, açık, anlaşılır, güzel olmasını, söyleme nedeniyle, söylenene göre düzenlenmesini öğreten bir bilimdir. 

BERÂAT-I İSTİHSAL 
Sözün başında eserde anlatılanları belirten sözcük ya da söyleyişler. Berâat üstün gelmek,istihsal yeni ayın görünmesi, yağmurun yağması, çocuğun doğarken çığlık atması anlamlarına gelir. Bu edebi sanata hüsn-i ibtida adı da verilir. Amaca iki yolla ulaşılır. Bir ilişki kurularak ya da ilişki kurulmadan. İlişki kurulmasına tahallüs, kurulmamasına iktidab denir. Sinan Paşa’nın Tazarru’namesi, Fuzuli’nin Hüsn’ü Aşk’ı, Cevdet Paşa’nın Belagat-ı Osmanniye adlı eserlerinde bu sanatın güzel örnekleri vardır. 

BERCESTE 
Öz, güzel, latif, ince anlamlı, kolayca hatırlanan, yapısı sağlam dize ya da beyit. Dize için daha çok mısra-ı berceste, beyit için de beyt-i berceste tanımlamaları kullanılır. Genel anlamda bir şiirdeki en güzel dize ya da beyit de denebilir. Bazı berceste örnekleri: 

Uyduk dil-i divâneye dil uydu hevâya 
Ruhi 

Su uyur düşmen uyur hasta-i hicrân uyumaz 
Şeyh Gâlib 

Çeşmini gördüm unutdum derdi de dermânı da 
Şeyh Gâlib 

Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi 
Muhibbî (Kanuni) 

Şîrler pençe-i kahrımda olurker lerzân 
Beni bir gözleri âhûya zebun etdi felek 
II. Selim 

BERDAR 
Asılmış, darağacına çekilmiş. Divan ve tasavvuf edebiyatında sevgilinin saçlarına vurulan "âşık"ı tanımlamak için kullanılır. Örneğin: 

Ayağı yire mi basar zülfine ber-dâr olanun 
Zevk ü şevk ile virür cân ü seri döne döne 
Necati 

Dâr olam gerdâr olam ber-dâr olam mansûr olam 
Yunus Emre 

BEZM 
Sohbet, muhabbet, içki meclisi. Daha çok divan edebiyatında kullanılır. Tamlamalar halindedir. Örneğin bezm-i nûşânûş durmadan içilen meclis demektir. Bezm-i vüslatkavuşma meclisidir. Bezm-i muhabbet aşk meclisidir. Bezm-i mey içki meclisidir. Tasavvuf edebiyatında bezm-i elest şekli kullanılır. Başlangıcı olmayan zaman demektir. 

BİLADİYE 
Beldeleri konu edinen edebi eserler. Sanatçılar gördükleri, gezdikleri, sevdikleri ya da görmek istedikleri beldeleri nazım ya da nesir şeklinde anlatır. Divan edebiyatında Ferdi, Derviş Ömer Efendi gibi şairlerin biladiyeleri vardır. 

BOZLAK 
Halk edebiyatımızda bir ezgi türü. Konusunu aşiret kavgalarından, kan davalarından, aşk maceralarından alır. Çoklukla Güney ve Orta Anadolu bölgelerinde söylenir. Afşar bozlağı, Urum bozlağı gibi türleri vardır.