Arama Sonuçları
"" için 691 öge bulundu
- Türk Mitolojisi
Yunanca; mitologia (µυθολογία), mithos (µυθος) yani “söylenen ya da duyulan söz” ve logos (λογος) yani “konuşma” kelimelerinin birleşiminden oluşmuştur. Eski Yunan’da “geçmişte söylenenlerin tekrar edilmesi “ gibi bir anlam barındırmaktayken zamanla Batı dillerinde “efsane” anlamı kazanmıştır. Çağdaş kullanımda, mitoloji ya belirli bir din veya kültürdeki mitlerin bütününü tanımlar (örneğin: Yunan mitolojisi, Türk mitolojisi, Hint Mitolojisi) ya da mitlerin incelenmesi, yorumlanması, toplanması (belki yeniden oluşturulması) ve benzeri çalışmaları içeren bilgi, bilim dalını tanımlar. Mitoloji, Concise Oxford English Dictionary’de; a) Mitlerin, özellikle de belirli bir dinî veya kültürel geleneğe ait olanların, bir bütünü, b) Yaygın anlamda benimsenmiş fakat abartılmış veya kurgusal bir hikâyeler veya inançlar kümesi, c) Mitlerin incelenmesi (bilimi); Ana Britanica’da ise mitoloji, “belirli bir uygarlığa ya da dinsel geleneğe özgü inançları, uygulamaları, kurumları ya da doğa olaylarını açıklamak amacıyla görünüşte gerçekten yaşanmış olayları aktaran, çoğunlukla kökeni bilinmeyen ve en azından kısmen geleneğe dayanan söylenceler toplamı” şeklinde tanımlanmaktadır. Terim, bünyesinde barındırdığı tanım özelliği ile mecâzî şekilde, belirli bir görüş, anlayış veya kavramı hayalî (veya efsanevî) olarak etiketlemek için de kullanılmıştır. Çok sık rastlanır olmasa da, ayrıca günlük kullanımda mit sözcüğü gerçekte doğru olmayan bir hikâye veya anlatı için tercih edilir ve çoğunlukla bir yanlışlık ve/veya doğru olmayan unsur vurgusu barındırır. Mitoloji, zaman zaman Türkçe’de söylenbilim veya söylencebilim olarak da adlandırılmıştır. TÜRKLERDE MİTOLOJİK UNSURLAR Din ve Mitoloji Efsanelerimiz Mitlerin Oluşumu Mitoloji Nedir? Mitolojinin Özellikleri Oğuz Kağan Destanındaki Mitolojik Unsurlar Türk Mitolojisinde Acun ve Dünya Türk Mitolojisinde Ay Türk Mitolojisinde Dünyanın Şekli Türk Mitolojisinde Gök Direği Türk Mitolojisinde Gökyüzü Türk Mitolojisinde Güneş Türk Mitolojisinde İnsan Türk Mitolojisinde Kutsal Dağlar Türk Mitolojisinde Kutsal Irmaklar Türk Mitolojisinde Serap Türk Mitolojisinde Yer Alan Belli Başlı Motifler Türk Mitolojisinde Yer ve Yeraltı Türk Mitolojisinde Yıldızlar Türk Mitolojisinin Ortaya Çıkışında Etken Olan Kavramlar Türklere Göre Yaratılış ve Dünyanın Var Oluşu #mitoloji #mitolojinedirefsane #türkmitolojisi
- Türk Destanları
Kahramanlarının olağanüstü eylemlerini coşkulu, törensel bir üslupla anlatan ve genellikle birkaç bölümden oluşan manzum yapıtlardır. Bilinen en eski edebiyat türlerinden biridir. Eski Yunanlılar (Odessa, İlyada), Sümerler (Gılgamış), İranlılar (Şehnâme), Hindliler (Ramayana, Mahabarata), Finliler (Kalavela), Cermenler (Niebelungen), Ruslar (İgor), Fransızlar (Chansons de Geste) gibi milletlerin tarihî kahramanlarından bahseden ve doğrudan doğruya o milletin sinesinden fışkırmış millî destanları vardır. Bütün bu destanlar, millet tarafından oluşturulmuş, sadece kişiler tarafından kaleme alınmıştır. Millî destanda başlıca şu özellikler bulunmalıdır: Ortaya koyanı millet yani toplum olmalıdır. Destan, bir ferdin, bir sanatkârın değil milletin ortak dehâsının ürünüdür. Ortaya koyucusu ortak deha olduğu gibi, değerlendirilmesi de ortak zevkin süzgecinden geçmiştir. Konusu millet hayatı olmalıdır. Bu bakımdan destan, millî kültür değerlerinin bir hazinesi, millî ve sosyal hayatın ayrıntılı bir tablosu demektir.Büyük bir kahramanlık menkıbesi olmalıdır. Millî destanlar genellikle kahra-manlık duygularının çok yüksek insanî özellikler olarak işlendikleri destanlardır. Yüksek bir coşkunluk ifadesi taşımalıdır. Bu gibi destanlarda coşkun bir hava ve yüksek perdeden söyleyiş insanı sürükleyip götürür. Eserde tabiat unsuru da ön plândadır. Bu tabiat durgun ve sakin değil, tıpkı kahramanları gibi canlı ve aktif, hayata ve olaylara, hikâyeye adeta katılan bir tabiattır. Tabiatın tamamlayıcısı olarak da hayvanlar büyük bir yer işgâl etmektedir. Öyle ki, kahramanların ağlaması, bağırması ve bir çok hareketleri hayvanlara benzetilerek bir meziyetmiş gibi aynı kelimelerde birleştirilir. İçinde hızlı bir hayat tarzı hüküm sürmektedir. Zaman zaman bir tek cümle veya deyişle zamanların aşıldığını ve yılların üzerinden uçularak geçildiği görülür. Tarihle ilgi vardır. Destan tarih değildir, ancak tarihe de tamamen kayıtsız değildir. Destan tarihten doğar ve tarihî bir olaya dayanır. Destan, tarihî olayların millet hayatında bıraktığı şiirleşmiş, sanat eseri haline gelmiş şeklidir de denilebilir. Destanların en önemli tarafı, tarihî olmalarından çok, milletin ortak vicdanından doğmuş olmalarıdır. Bir coğrafya vardır. Tarihe dayanma özelliğinin yanı sıra bir de tarihî coğrafya vardır. Uzun, büyük ve manzum eserlerdir. Fakat beyit sayısı sabit değildir. Artar, eksilmez. Türk Destanları Alp Er Tunga Destanı Battal Gazi Destanı Bozkurt Destanı Cengiz Han Destanı Danişmend Gazi Destanı Edige Destanı Ergenekon Destanı Göç Destanı Köroğlu Destanı Köroğlu Destanının Özellikleri Manas Destanı Manas Destanı ve Edebiyatımızdaki Yeri Oğuz Kağan Destanı Oğuz Kağan Destanının Muhteviyatı Satuk Buğra Destanı Timur Destanı Türeyiş Destanı Türklerin Yaratılış Destanı Şu Destanı Bir kahraman etrafında olaylar gelişir. Bu kahraman konuşulduğu, tanındığı çevrelerin şartlarını da şahsında barındırabilen bir kahramandır. Mükemmel denilebilecek bir dil özelliğine sahiptir. Destan dili, bağlı olduğu dilin en güzel örneğini teşkil eder. Bu dil, yüzyıllarca milletin ağzında süzüle süzüle adeta atasözleri ve vecizeler dizisi haline gelmiş bir dildir. Destan, dili bakımından mukaddes kitapların dilini andırır. Destanların oluşmasında çekirdek, gelişme ve tespit olmak üzere üç aşama vardır. Milletin ilk zamanlarında onu toptan sarsan bir tarihî olay üzerine destan çekirdeği oluşur; sonra bu çekirdek uzun zaman bir destan devri yaşayan o millet tarafından yeni olaylarla geliştirilir; son olarak da bu gelişme tamamlandıktan sonra, fakat erimeden, canlı iken yazılı devreye geçilerek bir sanatkârın onu tespit etmesi gerekir. Destanlarda başlıca şu iki unsur yer alır: Destanlar, tarihî bir temel olaya dayanır. Bu olay tek ve derli toplu, ilgi uyandırıcı kahramanlık göstermeye müsait ve olağanüstü özelliklere sahiptir. Bir bütün olarak değil, bir takım bölümler halinde anlatılır. Olay içinde genel ilgiyi üzerinde toplayan belli başlı bir tarihî şahıs vardır. Bu şahıs, destanı yaratan ırkın kahramanlık, sadakat, merhamet, vb. gibi bütün üstün meziyetlerini şahsında toplar. Yaptığı büyük ve önemli işlerle milletin takdirini kazanır. O daima örnek insandır. Etrafındaki her şeye ve herkese hakimdir. Destanlarda ikinci derecedeki şahıslar da önemlidir. Bunların her biri iyi veya kötü, ayrı bir davranış şeklinin (aşk, merhamet, kıskançlık, gayret, ihtiras, alçaklık, vs.) temsilcisidirler. Tanrılar, tanrıçalar, yarı tanrılar gibi, gerçek kişilerin kaderlerini tayin eden mitolojik varlıklar da destanlarda yer alır. Destanlar, meydana geldikleri tarihte, ait oldukları milletin ortak ülküsünü belirtirler. Bu özelliklerinden dolayı, millet hayatında önemli yer tutarlar. Ayrıca milletin kendilerine güven duymalarını sağlar ve yeni nesillerde millî şuurun gelişmesinde yardımcı olurlar. Tarihî veya sosyal bir sebeple uzaklaşılan millî benliğe yeniden dönüşü kolaylaştırırlar. Destanlar, eski çağlarda ezgiye eşlik etmeye en uygun biçimde, çoğunlukla nazımla düzenlenmiştir. Epik şiirin en güzel örnekleri olan destanlarda olağanüstü olayların, doğaüstü kahramanların, tanrıların savaşlarının yanı sıra; eski çağ insanlarının inanışları, yaratılış ve varoluş konusundaki düşünceleri; ulusların özlemleri ve düşleri de dile getirilir. Destanlar insanların olayları dinleme ve anlatma gereksiniminden dolayı kuşaktan kuşağa yayılmıştır. Destanlar; tarih, düşünce ve sanat bakımından büyük değer taşırlar. Tarihi aydınlatır, düşünce ve sanata kaynak oluştururlar. Bilimsel tarih araştırmaları yanında, tarihi olaylar karşısında halkın duygu ve düşüncelerini yansıtırlar. Destan kahramanlarının doğaüstü özellikler göstermesi, olayların olağanüstülüklerle anlatılması destanların gerçeklerden uzak olduğunu göstermez. Destanlar, anlatımlarındaki olağanüstü özellikler ayıklandığında ulusların tarihini aydınlatan en önemli kaynaklardır. Yüzyıllar boyunca Türklerin duyuş, düşünüş, inanış ve hayallerini; güzel sanatlarını; aşk, aile, vatan, ulus ve devlet anlayışlarını Türk destanlarında görebiliriz. #destan #türkdestanları
- Sav
Sav, İslamiyet öncesi Türk edebiyatında atasözünün karşılığıdır. Bir düşünceyi, bir deneyimi, bir öğüdü, en az sözcükle kısaca anlatan kalıplardır. Biçim olarak bir düz yazı tümcesi veya bir şiir dizesi gibi olabilirler. İslamiyet öncesi Türk edebiyatına ait savların kimileri küçük ses değişiklikleriyle, Türkçede bugün de yaşamaktadır. İslamiyet öncesi Türk edebiyatına ait en güzel savları XI. yüzyılda Kaşgarlı Mahmud’un yazdığı Divânü Lûgati’t Türk adlı eserde görüyoruz. Örnekler: Aç ne yimes tok ne times (Aç ne yemez tok ne demez.) İt ısırmas at tepmes time(İt ısırmaz at tepmez, deme.) Biş erngek tüz ermes(Beş parmak düz (bir) olmaz.) Yılan kendü egrisin bilmes, tevi boynun egri tir (Yılan kendi eğrisini bilmez, deve boynun eğri,” der.) Ot tese ağız köymez (Ateş demekle ağız yanmaz.) Suw bermeske süt ber (Su vermeyene süt ver. Öküz adakı bolgınca buzağı başı bolsa yeğ (Öküz ayağı olmaktan buzağı başı olmak iyidir.) Ağılda oglag togsa arıkta otı öner (Ağılda oğlak doğsa, ırmakta otu biter.) Ermegüge bulıt yük bolır (Tembele bulut yük olur) Teve silkinse eşgekke yük çıkar (Deve silkinse eşeğe yük çıkar.) Yir basruku tag, budun basrıku beg (Toprağın dengesini dağlar, ulusun düzenini beyler sağlar.) Tay atasa at tınur; oğul eredse baba dinlenür (Tay yetişirse at dinlenir; oğul erleşirse baba dinlenir.) #atasözü #sav #türkatasözleri
- Sagu
İslamiyet öncesi dönem Türk kültüründe önemli bir yari olan cenaze merasimlerinde dönemin ozanları ölen kişinin kahramanlıklarını, iyiliklerini anlatan şiirler söylerlerdi. İşte İslamiyet öncesi döneminde yuğ adı verilen cenaze törenlerinde söylenen bu şiirlere “sagu” adı verilir. Sagu halk şiirinde “ağıt”, divan şiirinde ise “mersiye” adını almıştır. Saguları, ölen kişiler için yapılan dualar olarak da düşünmek mümkündür. Ölen kişinin iyi tarafları anlatılarak Tanrı tarafından iyi bir insan olarak algılanması amaçlanmıştır. Hece ölçüsüyle söylenen sagular, tıpkı koşuklar gibi düz kafiye (aaaa/bbba/ccca/-aaab/cccb/dddb) ile söylenir. Kültürümüze ait sagu örneklerini Kaşgarlı Mahmut’un Divan ü Lugati’t-Türk adlı eserinde bulmamız mümkündür. Günümüze kadar gelmiş olan Alp Er Tunga sagusu Türklerin milli kahramanı olan Alp Er Tunga’nın ölümünden duyulan büyük acıyı anlatmaktadır. Özgün hali Alp Er Tunga öldi mü? Isız ajun kaldı mu? Ödlek öçin aldı mu? Emdi yürek yırtılur. Ödlek yarağı içine aldun mi? Oğrun tuzağ uzattı Begler begin azıttı Kaçsa kah kurtulur? Begler atın urgurup Kadgu anı turgurup Mengzi yüzi sargarup. Korkum angar türtülür. Uluşıp eren börleyü’ Yırtıp yaka urlayu Sıkrıp üni yırlayu Sığtap közi örtülür. Könglüm için ötedi. Yitmiş yaşıg kartadı Kiçmiş ödig irtedi Tün kün kiçip irtelür Günümüz Türkçesiyle Alp Er Tunga öldü mü? Kötü dünya kaldı mı? Felek öcünü aldı mı? Şimdi yürek yırtılır. Feleğin silahı hazır Gizli tuzak kurdurur Beyler beyini vurdurur Kaçsa nasıl kurtulur? Beyler atlarını yorup Kaygıdan çaresiz durup Beti benzi sararıp Sarı safrana döndüler. Erler kurt gibi hıçkırdı Yaka bağır yırtıp durdu Acı ağıtlar çığırdı Yaş akar gözler kurur. Gönlüm içinden yandı. Yetmiş yaşa dayandı Geçmiş zamanı andı. Geçen günler nerdedir? #alpertunga #islamiyetöncesişiir #sagu #sözlüdönemedebiyat
- Koşuk
Genellikle kendi başına bütünlüğü olan dört dizeli bentlerden oluşan koşuklar, manilere ve koşmalara kaynak olmuştur. Türkler İslamiyet öncesi belli dönemlerde, “sığır töreni” adı verilen av törenlerinde, “Şölen” adı verilen kurban törenlerinde ziyafetler ve yengi ile biten savaşlar sonunda, tüm boyların erkekleri bir araya gelerek eğlenirdi. Bu eğlencelerde söylenen çoklukla aşk, doğa ve yiğitlik konularını işleyen şiirlere “koşuk” adı verilir.Ayrıca halk edebiyatında en çok kullanılan ve en çok sevilen nazım biçimidir. Halk şiirindeki karşılığı koşmadır. Koşuk örneklerini Kaşgarlı Mahmut’un Divan ü Lugati’t-Türk adlı eserinde görmekteyiz. Koşuk türünün belli başlı özellikleri şunlardır: Hece vezni ve yarım kafiye ile söylenen şiirlerdir. Kopuz eşliğinde söylenir. Yiğitlik, aşk, tabiat konularını işler. Nazım birimi dörtlüktür. Bu şiirlerde düz kafiye kullanılır: aaaa, bbba, ccca… (aaab cccb dddb) Bu şiirlerin İslâm sonrası halk edebiyatındaki adı koşma’dır. Sığır denilen sürek avlarında söylenen lirik şiirlerdir. Özgün hali Öpkem kelip ogradım Arslanlayu kökredim Alplar başın togradım Emdi meni kim tutar Kanı akıp yoşuldu Kabı kamug deşildi Ölüg birle koşuldu Togmuş küni uş batar Kaklar kamug kölerdi Taglar başı ilerdi Ajun tını yılırdı Tütü çeçek çerkeşür Etil suwı aka turur Kaya tübi kaka turur Balık telim baka turur Kölün takı küşerür Günümüz Türkçesi Öfkelenip dışarı çıktım Arslan gibi kükredim Yiğitler başını doğradım Şimdi beni kim tutabilir. Kanı akıp boşandı Derisi baştan başa deşildi Ölülerle bir oldu Doğan güneş işte batıyor Kuru yerler hep gülerdi Dağbaşları göründü Dünyanın soluğu ılındı Türlü çiçekler sıralandı İtil suyu akar durur Kaya dibini oyar durur Bütün balıklar baka durur Gölü bile taşırırlar Özgün hali Yay yarupan ergüzi Aktı akın munduzı Toğdu yaruk yılduzı Tıngla sözüm külgüsüz Agdı bulut kükreyü Yağmur tolı sekrüyi Kalık anı ügriyü Kança barır belgüsüz Türlük çeçek yarıldı Barçın yadım kerildi Uçmak yeri körüldi Tumluk yana kelgüsüz Günümüz Türkçesi Bahar geldi Kar suları seller gibi aktı Tan yıldızı da doğdu Sözümü gülmeden dinle Bulut gürleyerek yükseldi Yağmur, dolu yağdı Rüzgar önüne kattı nereye gider bilinmez Rengarenk çiçekler açıldı İpek yaygılar serildi Cennet yeri görüldü Soğuklar artık gelmez #islamiyetöncesişiir #sav #koşma #sagu #sözlüedebiyat #koşuk
- Kompozisyon
Kompozisyon sözü bize batı dillerinden, Fransızcadan geçmiştir. Fransızcada “composer” fiili; birleştir, meydana getir, okul ödevi yap anlamına gelir. Kompozisyon sözcüğü “composer” fiilinden türetilmiştir. Eski edebiyatımızda bu söze karşılık olarak “inşa” sözü kullanılmıştır. Ancak bu söz, şiir dışındaki bütün edebi türlere ad olmuştur. Kompozisyonun tam karşılığı olarak, “tahrir” sözü kullanılmıştır. Bugün kompozisyon sözü ile düzenli ve planlı yazı yazmak ve konuşmak kastedilmektedir. O halde kompozisyon demek, bir konu hakkındaki duygu ve düşüncelerimizi, kültür dağarcığımızdaki o konu hakkındaki düşüncelerle planlı ve düzenli bir şekilde bütünleştirmektir. YAZIDA YER ALMASI GEREKEN TEMEL ÖZELLİKLER Yazının okunaklı, açık seçik olması esastır. Okunaksız yazı değerlendirmede öğrencinin kaybına neden olur. Öğretmenler okunmayan yazıyı okumak zorunda değillerdir. Yazının okunaklı olması gerekliliği sadece Türkçe, Dil ve Anlatım, Türk Edebiyatı dersleri için gerekli değildir. Diğer bütün dersler ve hayatın tamamı için gereklidir. Unutmamak gerekir ki; her yazı okunmak için yazılır. Okunamayan bir yazı ile suya yazılan bir yazı arasında hiçbir fark yoktur. Her ikisi de işe yaramaz. Yazının güzel olması da aranılan bir özelliktir. Ancak güzel yazı yazmak bir yetenek işidir. Ancak okunaklı yazmak yetenek işi değil bir gerekliliktir. Herkes güzel yazı yazamaz; ama herkes okunaklı yazı yazabilir.Yazıyı Düzeltme Yolları Yazıyı düzeltmenin yolu, yazıyı okunaksız ve çirkin yapan hususları görmekten geçer. Şu üç unsura dikkat edilmediğinde, rastgele davranıldığında yazı okunamaz duruma gelir ve çirkinleşir. 1. Yazının eğimi: Her insan, yazarken harfleri sağa veya sola eğimli ya da dik yazar. Yazı yazarken elimiz nasıl alışmışsa yazının eğimi öyle olmalıdır. Bu durum sürekli değiştirilmemelidir. Aynı kağıt üzerinde yazının farklı yönlere yatırılması yazıyı da kağıdın bütününü de çirkinleştirir. 2. Yazının harf büyüklüğü: Yazıyı oluşturan harfler, aynı boyutlarda olmalıdır. Yazı içinde bazı harflerin boyut olarak diğerlerine göre daha büyük veya küçük olması yazımızın çirkin olmasına neden olan en temel faktörlerdendir. Bu yüzden yazarken harflerin aynı ebatlarda olmasına dikkat etmeliyiz. 3. Sözcük aralıkları: Yazıda sözcükleri arasındaki aralık düzensiz olmamalıdır. Sözcükler arasındaki aralık yazınızın harflerindeki ebada göre iki harf boyutunda olmalıdır. Kelimler arasında gereğinden fazla veya az aralık bırakılırsa yazı çirkinleşir. Yazıda yukarıdakilerden başka, silinti ve kazıntılardan kaçınmaktır. Silinti ve kazıntılardan kurtulmanın yolu, önce düşünmek, yazacaklarımıza karar vermek en sonunda da düşündüklerimizi planlı bir şekilde yazmaktır. #kompozisyon
- İslamiyet Öncesi Türk Edebiyatı
Türklerin henüz yazıyı kullanmadıkları dönemlerde oluşturdukları edebiyat ürünleri sözlü dönem edebi ürünleri olarak adlandırılmaktadırlar. Sözlü olarak ortaya çıkan edebi metinler; kulaktan kulağa ve nesilden nesile aktarılarak varlığını sürdürüler. Ancak bu aktarım sonsuza kadar sürmez. Kimi eserler zamanla unutlur, kimi eser de bir derlemeci tarafından yazıya aktarılarak ölümsüz hale gelir. İslamiyet Öncesi Türk Edebiyatının M.Ö. 5000’li yıllara kadar gittiiği tahmin edilmektedir. Sözlü dönem dediğimiz edebiyat dönemi de M.Ö. 5000’li yıllardan başlayarak M.S. 7. yüzyıla kadar devam etmiştir. M.S. 7. yüzyılda yazılan Göktürk Kitabeleri edebiyatımız içiin yeni bir dönem açmıştır. Bu da yazılı dönemdir. Ancak unutulmamalıdır ki sözlü edebiyat geleneği Göktürk Kitabelerinin yazılmasıyla son bulmamıştır. Hem yazılı hem de sözlü edebiyat ürünleri birlikte verilmiştir. Sözlü edebiyat geleneği yakın bir zamana kadar varlığını sürdürmüştür. Sözlü gelenek dönemi edebi metinlerinin özelliklerini şöyle özetleyebiliriz: Bu dönem ürünleri tamamıyla manzumdur. Nesir alanında eser yoktur. Dönemin yaşayış tarzını ve kültürünü yansıtan eserlerdir. Bu dönemde Türkler, göçebeliğe dayanan günlük hayatlarında ve özellikle düzenledikleri törenlerde (sığır: av töreni; şölen: ziyafetler; yuğ: ölüm töreni) bir araya geldiklerinde “ozan”, “kam” veya “baksı” denilen şairler “kopuz” denilen saz eşliğinde “koşuk”lar ve “sagu”lar söylerlerdi. Bu şiirler (sagu, koşuk, destan) hece ölçüsüyle söylenen ve yarım kafiye kullanılan şiirlerdir. Anlatım söze dayanır. Düşünce ve hayaller şiirle anlatılmıştır. Nazım biçimi dörtlük, vezin hece veznidir. Yarım kafiye kullanılmıştır. Dil sadedir. Hiçbir yabancı dilin etkisi yoktur. Bu ürünler düzenlenen törenlerde (sığır: av töreni; şölen: ziyafetler; yuğ: ölüm töreni) ortaya çıkmıştır. Şiirler kopuz denilen saz eşliğinde söylenir. Daha çok somut konular işlenmiştir. Kahramanlık, savaşlar, tabiat ve aşk konuları işlenir. Şairlere ozan, kam, baksı, oyun, şaman gibi adlar verilir. Kaşgarlı Mahmud’un Divânü Lûgati’t Türk adlı eserinde ve Turfan kazılarında ele geçirilen metinlerde adlarına ve şiirlerine rastlanan ilk Türk şairleri Aprın Çor Tigin, Çuçu, Ki-ki, Kül Tarkan, Asıg Tutung, Pratyaya Şiri, Kalun Kayşı, Çisuya Tutung’dur. #sözlüdönemtürkedebiyatı #göktürkkitabeleri #sav #islamiyetöncesitürkedebiyatı #türkedebiyatı #türkdestanları #sagu #sözlüedebiyat #koşuk